Egzystencja i literatura – Hartwig, Miłosz, Stasiuk

17. Opolska Jesień Literacka 

Egzystencja i literatura – Hartwig, Miłosz, Stasiuk
Spotkanie z udziałem Anny Legeżyńskiej, Tomasza Garbola i Adriana Glenia
Prowadzenie: Przemysław Dakowicz
4 XII 2019 | 18:00
Sala Konferencyjna MBP, ul. Minorytów 4

wstęp wolny

 

Projekt: Egzystencja i Literatura 
Seria poświęcona jest wybitnym polskim pisarzom – ich twórczości ujmowanej przez nich samych i interpretowanej przez krytyków jako projekt egzystencjalny, jako próba ustanowienia i zapisania siebie oraz swojego sposobu odczytywania sensów rzeczywistości, indywidualnego oglądu różnych jej sfer – społecznej, politycznej, etycznej, kulturowej, metafizycznej.

Istotnymi kategoriami wyjaśniającymi pisarskie dzieło są w tym przypadku biografia, tożsamość oraz kształtujące je szeroko rozumiane doświadczenie: cielesne i zmysłowe, psychiczne i społeczne, historyczne i polityczne, etniczne i estetyczne, religijne i duchowe…

 

                                                       

 

Anna Legeżyńska – wybitna profesor literaturoznawstwa, której książki są podziękowaniem za gościnę dla tych autorów, u których latami terminowała. Zatrudniona w Zakładzie Literatury i Kultury Nowoczesnej, w Instytucie Filologii Polskiej na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Przez lata szukała domu dla bezpańskich wierszy, których rodowody skrzętnie odszyfrowała. Znawczyni poezji kobiecej, jej masek i wcieleń, imion, póz i gestów, którymi anonsuje się światu. Potrafiąca lekturę uczynić wewnętrzną medytacją, która stale konfrontuje nas z treściami pogłębiającymi egzystencję. Odznaczona Medalem Złotym za Długoletnią Służbę (2013) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2017).

 

Tomasz Garbol – literaturoznawca w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, od 2014 roku dyrektor Ośrodka Badań nad Literaturą Religijną KUL. Autor książek: Chrzest ziemi. Sacrum w poezji Zbigniewa Herberta; Po upadku. O twórczości Czesława Miłosza; Miłosz. Los. Zajmują go przestrzenie metafizyczne w poezji, tropy sacrum, momenty epifanii, wydarzające się na granicy wyrażalności. Jako badacz upomina się o wartości, które stały się fundamentem kultury śródziemnomorskiej. Stara się wyśledzić w poezji najnowszej wszelkie szyfry transcendencji. Podejmuje tropy po zbiegłych Duchach, wyczulony jest na eschatologiczne tony. Po stronie literatury zorientowanej na wartości.

 

Adrian Gleń – jest klucznikiem interpretacji, forsującym zamki wielu literackich światów: Białoszewski, Kornhauser, ostatnio Stasiuk. Choć to trudne, wybiera drogę do, a nie na zewnątrz. Mieszka przy samym lesie, często stoi w przesiece, patrzy jak przedziera się światło. Odmienia słowo „istnienie” przez wszystkie przypadki i te osoby, dla których niesie konteksty dalej. Służy wielu ideom, z podziwem patrzy na Walsera i Máraia. Zawsze stoi po stronie wiersza. Jest potwierdzeniem prawdy, że literatura to pytanie zadawane światu, na które odpowiedzią jest człowiek.