15. Opolska Jesień Literacka

Wczytuję mapę...

15. Opolska Jesień Literacka

Data i godzina wydarzenia
06/11/2017, godz. 17:00 - 12/12/2017

Lokalizacja
Biblioteka Główna - Sala konferencyjna

Piotr Machalica – aktor teatralny i filmowy, śpiewał m.in.i Cohena, Casha, Okudżawy i Stachury. Stara się piosenkę poetycką zbliżyć do ludzi, wychodząc z założenia, że poezja śpiewana zjednuje sobie publiczność. Onegdaj jak śpiewał „I’m Your Man” połowa damskiej publiki myślała, że to do niej. Tym razem zaprezentuje piosenki Wojciecha Młynarskiego!

Radka Franczak – pisarka i realizatorka filmów dokumentalnych. Jej debiutancka powieść „Serce” znalazła się w finale Nagrody Literackiej „Nike”. Absolwentka łódzkiej filmówki zaproponowała powieść, która jest jak latarka skierowana w zakamarki własnych, skrytych kątów. Jedziemy do Szwajcarii by naraz zapaść się we własne,tak jakbyśmy nagle zanurzyli się w Jeziorze Genewskim. Ma za sobą kursy u Andrzeja Wajdy i kursy poza własne granice.

Monika Piątkowska – dziennikarka i pisarka. Ma na swoim koncie zbiór opowiadań „Nikczemne historie”. Przed tym, zanim zajęła się życiem i twórczością Bolesława Prusa, napisała kronikę kryminalną „Życie przestępcze w przedwojennej Polsce”. Swoje detektywistyczne umiejętności zastosowała do zgłębienia życia i twórczości autora „Lalki”. Amatora kiszonych ogórków, lubiącego wąchać mocne perfumy i zachwycającego się pierwszymi bicyklami, cierpiącego na agorafobię, nieoczywistego, pełenego sprzeczności. Prus versus pisarka, reporterka i felietonistka w jednej osobie, która odkryła tajemnice jednego z najwybitniejszych polskich realistów.

Adrian Gleń – poeta i krytyk literacki, żyje na miarę literatury. Mieszka przy lesie jak jego ukochany autor, Martin Heidegger, z którym łączy go umiłowanie myślenia, które jest procesem polegającym na ciągłej przemianie siebie i świata. W ostatnich latach przybliżył publiczności poezję i krytykę Juliana Kornhausera. Ułożony i dystyngowany, choć pozwala sobie na drobne szaleństwa: a to koncert ukochanego Paradise Lost, a to leśna, nocna włóczęga. Studentki mające z nim zajęcia, mówią, że jak prowadzi wykład to można się rozmarzyć i… zasnąć! Nie odstępuję od wierszy – ani na krok!

Stanisław Bereś – historyk literatury, krytyk, poeta i tłumacz. Profesor mający romans ze szklanym ekranem. Członek wielu gremiów jurorskich, noszący w kaburze telefon komórkowy, redaktor naczelny serii „Biblioteka Narodowa”. Rozmawiał ze Stanisławem Lemem, Andrzejem Sapkowskim i Tadeuszem Konwickim. Wie naprawdę sporo o wileńskich Żagarach, i o Tadeuszu Gajcym, o którym piszę jak mało kto, z wewnętrznym ogniem, z poetyckim żarem. W jego pierścieniu śmierci odbija się niezwykłe poetyckie dzieło, które potraktował jak detektyw Marlowe swoje tropy. Poważnie, z uporem, nieustępliwie!

Wojciech Orliński – tak samo dobrze jak Tablice Mendelejewa zna twórczość Stanisława Lema. Między chemicznymi wzorami a kosmiczną literaturą znaleźć wszak można pewne prawidłowości. Od lat związany z „Gazetą Wyborczą”, radiowiec (zainteresowanych odsyłamy do audycji „Piąteczek” w radiu TOK.FM.), stypendysta, wykładowca. Człowiek poważny. Zajmuje się nowymi mediami i swoim blogiem „Ekskursje w dyskursie”. Nie od dziś wiadomo, że fryzurę stylizuje na niezłomnego Kojaka. Należą mu się gromkie brawa, ponieważ przez wiele, wiele miesięcy pozostawał zupełnie oderwany od tej ziemi, żeby napisać o życiu nie z tej ziemi.

Michał Cichy – pustelnik z Ochoty, pisarz, którego znakiem firmowym jest uważność i kierowanie punktowego światła na rzeczy niczyje, mało krzykliwe, dobrze skryte w pulpie codzienności. Jak mało kto potrafi pisać o tym, co najbardziej zwyczajne, pozorne, skryte pod hałdami pstrokatych opakowań. Z czułością i empatią odnosi się do tego, co napotyka jego świadomość wyostrzona jak ostrze ołówka. Dobrze wie, że zawsze jest dzisiaj, a rzeczom i rzekom, należy pozwolić płynąć. Jego proza rozwija się niespiesznie jak nurt rzeki, której powierzchnia przypomina twarz skupionego mędrca, a wewnętrzne wiry bełtają wodę.

Robert Pucek – outsider, tłumacz i pisarz żyjący jak bohaterowie „Siekierezady” Edwarda Stachury. Wyczulony na drobne poruszenia światła padającego na rosę, przejęty pająkami, które przędą swoje nici w kątach starych komórek, drewutni, chat. Potrafiący opisać barwy motylich skrzydeł z poetyckim sznytem, nie abdykując z szorstkości charakterystycznej dla ludzi lasu, dalekich, szumiących drzew, późnojesiennej ziemi, która krzepnie w skorupę. Czyta mądre księgi w leśnych ostępach, nad którymi kruki zataczają swoje koła.

Edmund Borzemski – historyk, poeta, krytyk literacki. Ukończył Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Opolu. Swoje teksty drukował w prasie literackiej i lokalnej oraz w antologiach. Związany z centralnym Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach oraz z Konfraternią Poetów z Krakowa. Mieszka w Korfantowie. Lubi dzielić się słowem, nie lubi kiedy gasną gwiazdy.

Krzysztof Środa – jego książki to w zasadzie traktaty filozoficzne, pytające o granice ludzkiej empatii, o źródła zła, które stale sabotują dobro, o sens i potrzebę cierpienia, o drogę, która ma sprowokować los do odpowiedzi na kluczowe dla każdego poszukiwacza sensu, pytania. Pisarz, tłumacz, historyk filozofii. Tak samo dobrze zna się na uczonych księgach jak na giełdzie i papierach wartościowych. „Las nie uprzedza” to książka, o której chce się zapomnieć zaraz po przeczytaniu, a ona jest jak ćwiek wbity w głowę.

Karolina Turkiewicz-Suchanowska – ur. 19 marca 1939, zm. 8 września 2007. Powieściopisarka poetka, animator kultury. Polonistka. Wydała kilkanaście zbiorów wierszy, m.in. „Cień lustra”, „Kardamon”, „Nadzieja”. Ponadto opracowała i opatrzyła wstępem wybór wierszy Rilkego, trzy kolejne almanachy Klubu Młodych Twórców „Wena” (Maski i twarze, Z ziarnkiem soli, Skrawek przestrzeni), a także tomiki poezji: Małgorzaty Dobrowolskiej, Ewy Kacy, Krzysztofa Ogonowskiego, Darii Stopy. Swoje posłowia zamieściła dwukrotnie w tomikach Teresy Nietykszy. Ostatnie trzy lata życia spędziła w Opolu. Spoczęła w Alei Zasłużonych cmentarza komunalnego w Opolu Półwsi.

Ewa Frączek – urodzona na początku lat osiemdziesiątych. Żyje w Lublinie i w Warszawie, a czasem myśli, że mogłaby jeszcze gdzie indziej. Wykształcenie filozoficzne i historyczne, ale pasja przede wszystkim literacka. Na koncie dwa tomiki poetyckie, kilka opowiadań. Czyta głównie grube książki z twardą okładką, żeby starczyło na dłużej, amerykańską klasykę i zupełnie współczesnych autorów polskich.

Katarzyna Zwolska-Płusa – urodzona w 1986 roku w Częstochowie; absolwentka filologii polskiej i filozofii. Mama, żona, asystentka uczelniana, nauczycielka języka polskiego, filozofii, etyki i wiedzy o społeczeństwie w alternatywnej szkole ALA w Częstochowie, tutorka, miłośniczka gór i podróży pociągiem.

Bartosz Suwiński – poeta, krytyk literacki, nauczyciel języka polskiego w Liceum Nr 2 w Opolu. Admirator poezji Krystyny Miłobędzkiej. Cierpi na ADHD, dużo i szybko mówi. Nadużywa kawy i czekolady. Często można spotkać go w lesie i nad Odrą, gdzie zatacza małe, bądź większe koła. Nie odstępujący poezji, pozostający zawsze po stronie wierszy. Lektura jest jego najprzyjemniejszą aktywnością, wielbiciel Dead Can Dance i Emila Ciorana. Jak ma wolną chwilę to wędruje się po Stobrawskim Parku Krajobrazowym, ze starymi, wojskowymi mapami.